نویسنده: دکتر حسین معماریان

چکیده

کیفیت شرط بقای مراکز آموزشی مدرن و دریچه‌‏ای به ‏سوی جهانی ‏شدن آموزش عالی است. در یکی دو دهه گذشته آموزش مهندسی در سطح جهان، تحولات زیادی را پشت سر گذارده و ملاک‌های مشخصی برای یک آموزش مهندسی معیار پیشنهاد شده است. امروزه، مراکز آموزش مهندسی پیشرو، برنامه‌های آموزشی خود را به‏ گونه‏‌ای عرضه می‌‏نمایند که دانش‌‏آموختگانی توانا برای ورود به بازار کار مهندسی، در سطح ملی و بین‏‌المللی، به دست دهند. در چنین شرایطی است که ارتقای کیفیت برنامه‌های آموزشی، در اولویت قرار گرفته است. یکی از در دسترس‌ترین روش‏‌ها برای آگاهی از نقاط قوت و ضعف برنامه‌های آموزشی و ارتقای کیفیت آن، گذر موفقیت‏‌آمیز از فرایند ارزشیابی است. در برداشت تازه‌‏ای از «ارزشیابی»، به‏ جای سنجش آن‏چه دانشگاه عرضه می‏‌کند، تمرکز به «دستاوردها»، یعنی آنچه دانش‌‏آموختگان کسب کرده‌‏اند، معطوف شده است. برای قضاوت در مورد میزان دستیابی دانشجویان به دستاوردهای موردنظر، روش‏‌های «ارزیابی درونی» یا خودارزیابی، توسط مؤسسه آموزشی و «ارزیابی برونی»، توسط نهادهای مستقل ارزشیابی، توسعه ‏یافته است. در این مقاله، ضمن مرور وضعیت ارزشیابی آموزش مهندسی در جهان و تشریح سازوکار ارزیابی درونی و برونی، اقدامات صورت ‏گرفته، در بیش از یک دهه گذشته، برای ارزشیابی آموزش مهندسی ایران، مطابق الگوی رایج در جهان، بررسی شده است.
 

ادامه...