سال سختی بر ما و مردم دنیا گذشت و این سال پایانی قرن چهاردهم شمسی، نام نیکی از خود برجای نگذارد. در این سال مرگ ارزان بود و امید کم فروغ. در گذر از جاده ناهموار این سال، تجربیات زیادی هم به‌دست آمد. برای ما که آموزشگریم،  سال 1399 سال کوشش‌های مضاعف برای غلبه بر چالش‌های گذر از آموزش حضوری، به آموزش از راه دور بود. ذینفعان آموزش، آنچه را که قرار بود در شرایط عادی، به تدریج و طی چندین سال تجربه کنند؛ با شروع پاندمی کرونا در فرصتی کوتاه تجربه کردند. چنین بود که بعد از سال‌ها بی‌مهری، ضرورت توجه به آموزش، از اولویت برخوردار شد. برای مقابله با چالش‌ها، راهکارهای جدیدی تجربه شد و روش‌های نوین یاددهی-یادگیری، به‌نحو گسترده‌تری به‌کار گرفته شدند. دیری نخواهد پایید که آموزش حضوری بار دیگر برقرار خواهد شد؛ با این تفاوت که شرایط آموزش، کاملا به آنچه قبل از کرونا بود، باز نخواهد گشت. آموزش ترکیبی، یعنی تلفیق آموزش حضوری و غیر حضوری، آن چیزیست که ذینفعان آموزش باید خود را برای آن آماده کنند. از جمله وظایف ما در این دوران گذار، در کنار کوشش مضاعف برای غلبه بر چالش‌ها، آبیاری بذر امید در محیط‌های آموزشی است. تا زمان در گذر است, زندگی جریان دارد. زندگی را تجربه کردن، در گرو سواری بر این جریان گاه آرام و گاه سهمگین است. توقفی در کار نیست. تا فردایی هست، امید به آمدن روزگاری بهتر، زنده است. و امید را هیچ ویروسی یارای کشتن نیست.

نوروز 1400 مبارک.         

حسین معماریان، اسفند 1399