پاییز آمد و سال تحصیلی جدید، به‌گونه‌ای متفاوت، در ایران و جهان آغاز شد. کلاس‌های خالی، محیط‌های آموزشی بدون جنب و جوش و آموزشگران و فراگیران پراکنده و دور از هم، تجربه‌ای استثنایی و با پیامدهای ناشناخته را رقم زد.برای مقابله با این شرایط ناخواسته، دنیا به‌پا خواست و روش‌های مختلفی به‌کارگرفته شد. چنین شد که هجوم سراسری به سوی استفاده از فناوری دیجیتال، آغاز شد. بدون آنکه زیر ساخت‌های لازم برای به کارگیری آن در بسیاری نقاط آماده شده باشد و آموزشگران فرصت کافی برای آشنا شدن با سازوکار آموزش در این دنیای جدید، داشته باشند. دنیایی که این بار فراگیران شهروندان آن بودند و آموزشگران اغلب مهاجرانی ناآشنا با ریزه کاری‌ها. ذینفعان آموزش، در ماه های سختی که پشت سر گذاردند، تجربیات زیادی کسب کردند و می‌روند که آنها را در سال جدید تحصیلی به‌کارگیرند. سازمان‌های بین‌المللی، و در راس آن یونسکو، با انتشار منابع متنوع، وظیفۀ به اشتراک گذاردن دستاوردهای آموزشگران و فراگیران سرتاسر جهان را، به‌عهده گرفته‌اند. دنیای جدیدی در حال ساخته شدن است و همۀ ما، خواسته یا ناخواسته، به‌گونه‌ای در برپایی آن سهیم خواهیم بود. دنیایی که در آن به‌تدریج از فضای «یاددهی-یادگیری» به‌سوی محیط‌های با اولویت «یادگیری-یادگیری»، خواهیم رفت. راه به‌ظاهر ناهمواری پیش رو داریم ولی باید امیدوار بود. به گفته‌ای: «مجبوریم آینده را دوست داشته باشیم، چون بقیه عمرمان را در آن  سپری خواهیم کرد».

با آرزوی فردایی بهتر برای همه،

دکتر حسین معماریان