به نام ایزد بهار آفرین

هیچ راهی نیست کان را نیست پایان ... 

سال پرماجرای 1398، با همۀ فراز و فرودهایش رو به پایان است. در این هفته‌های آخر سال، ورود و شیوع میهمانی ناخوانده، چالش بزرگی را به‌ وجود آورده و موجب خسارت‌های جانی و مالی قابل توجه و توقف و یا کند شدن بسیاری از فعالیت‌ها، بخصوص فعالیت های آموزشی شده است. در این شرایط، مراکز آموزش عالی تعطیل شده اند و در فرصتی کوتاه، دورکاری و آموزش برخط به‌عنوان روشی جایگزین، به‌طور گسترده‌ای به‌ کار گرفته شده است.

آماده نبودن زیر ساخت‌های لازم برای آموزش برخط، در تعداد زیادی از مراکز آموزشی و آشنا نبودن بسیاری از مدرسان با اصول این نوع آموزش، مشکلات فراوانی را برای استادان، دانشجویان و دیگر ذینفعان به‌ وجود آورده است. آموزش برخط، که روز به روز بر دامنۀ کاربرد آن افزوده می‌شود، از اصول خاصی تبعیت می‌کند (اینجا)، که بدون توجه به آنها، یادگیری مورد نظر حاصل نخواهد شد. امید است در سال پیش رو و پس از برطرف شدن ناملایمات جاری، مراکز آموزشی به ارزیابی این تجربه جدید همت بگمارند و راهکارهای لازم را برای ارتقاء کیفیت این نوع آموزش به اجرا در آورند.

ضمن ستایش تلاش و کوشش شبانه روزی عزیزانی که راه گذر از این شرایط خاص را هموار می سازند، سخن را با تبریک سال نو و امید به آینده، آنگونه که حافظ بزرگ می فرماید، به‌ پایان می‌برم. 

یوسف گم گشته بازآید به کنعان غم مخو   

کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور   

ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن 

وین سر شوریده باز آید به  سامان غم مخور

گر بهار عمر باشد باز بر تخت چمن

چتر گل در سر کشی، ای مرغ خوشخوان غم مخور

دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت 

دائماً یکسان نباشد حال دوران غم مخور

هان مشو نومید چون واقف نه‌ ای از سر غیب 

باشد اندر پرده بازیهای پنهان غم مخور

در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم

سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور

گر چه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید 

هیچ راهی نیست کان را نیست پایان غم مخور

 حسین معماریان، 18 اسفند 1398