امروزه مهندسی به یک نظام جهانی تبدیل شده و در نتیجه آموزش آن نیز کم و بیش از الگویی جهانی طبعیت می‌نماید. در چنین شرایطی اعتبار مشابه مدارک از اهمیت زیادی برخوردار شده است. اعتبار سنجی محتاج ارزشیابی است. در گذشته ارزشیابی  با توجه به‌کیفیت ورودی‌ها، یعنی آنچه دانشگاه عرضه می‌کند انجام می شد؛ این در حالی است که امروزه ارزشیابی مبتنی بر توانایی‌های کسب شده توسط خروجی‌های برنامه، یعنی دانشجویان است. نگرش نوین به‌ ارزشیابی برنامه‌های آموزش مهندسی از سال‌های پایانی قرن گذشته آغاز شد و به‌سرعت گسترش یافت. ارزشیابی مدرن به‌دنبال رتبه‌بندی و نمره دادن به‌مراکز آموزشی و ‌برنامه‌های آموزشی نیست؛ بلکه هدف آن تایید دستیابی برنامه آموزشی به‌استانداردهای کیفیت درنظر گرفته شده است. ارزشیابی برنامه‌های آموزش مهندسی در کشورهای مختلف، از جمله ایران، با توجه به استانداردها و ملاک‌های کم و بیش یکنواختی انجام می‌شود. این استانداردها چارچوب دستاوردهای برنامه، یعنی توانایی‌ها و شایستگی‌های کسب شده توسط دانشجویان را توضیح می‌دهند.