چه دانش، مهارت و نگرشی را دانشجویان باید در زمان دانش‌آموختگی بدانند؟ چگونه می‌توانیم مطمئن شویم که دانش‌آموختگان به این توانایی‌ها دست یافته‌اند؟ اینها دو سؤال‌ اساسی در آموزش مهندسی، در سطح جهان است. در همین راستا، در سطح ملی نیز دو سؤال عمده مطرح می‌شود. کاستی‌های برنامه‌های آموزش مهندسی ایران کدامست؟ و چگونه می‌توان با رفع این کاستی‌ها کیفیت آموزش مهندسی را ارتقا داد؟ فعالیت‌محوری مهندسیطراحی و اجرای راه‌حل‌هایی است که پیشتر وجود نداشته، و به‌صورتی مستقیم یا غیر‌مستقیم در جهت خدمت به‌ جامعه یا بخشی‌هایی از آن است. برای بررسی وضعیت آموزش مهندسی در کشور از یک الگوی جهانی با عنوان ابتکار CDIO، که 12 استاندارد را برای یک آموزش موفق پیشنهاد کرده است، استفاده شد. این استانداردها بر شش زمینه استوار است: قالب آموزش، برنامۀ درسی، کار تجربی، تدریس و یادگیری، شایستگی اساتید و ارزیابی آموزش. از مهم‌ترین وجوه این ابتکار تأکید بر فعالیت‌‌های عملی و هدایت آموزش مهندسی به سمت نیازهای صنعت و بازار کار است.  با مقایسه آموزش مهندسی ایران با الگوی پیش گفته، کاستی‌ها مشخص شد و راهکارهای مناسب برای رفع چالش‌ها، شناسائی گردید. در این برنامه، کاستی‌های آموزش مهندسی کشور، در مقایسه با 12 استاندارد ابتکار پیشنهادی معرفی شده، و در هر مورد راهکارهای اجرایی برای برطرف کردن آنها، ارایه شده است.

کلیدواژه‌ها: آموزش_مهندسی، کیفیت، استاندارد، CDIO، کرسی_یونسکو، معماریان.

---