ورود به حساب کاربری
کارگاه آموزشی
ارزشیابی برنامه‌های آموزش مهندسی
- هدف: آشنایی با سازوکار ارزشیابی برنامه‌های آموزش مهندسی
- سرفصل‌ها: ارزشیابی در جهان، ارزشیابی در ایران، سازوکار ارزیابی درونی، سازوکار ارزیابی برونی، ...
- مدرس: دکتر حسین معماریان
چکیده: امروزه مهندسی به یک نظام جهانی تبدیل شده و در نتیجه آموزش آن نیز کم و بیش از الگویی جهانی طبعیت می‌نماید. در چنین شرایطی اعتبار مشابه مدارک از اهمیت زیادی برخوردار شده است. اعتبارسنجی محتاج ارزشیابی است. در گذشته ارزشیابی با توجه به‌کیفیت ورودی‌ها، یعنی آنچه دانشگاه عرضه می‌کند انجام می‌شد؛ این در حالی است که امروزه ارزشیابی مبتنی بر توانایی‌های کسب شده توسط خروجی‌های برنامه، یعنی دانشجویان است. نگرش نوین به ارزشیابی برنامه‌های آموزش مهندسی از سال‌های پایانی قرن گذشته آغاز شد و به‌سرعت گسترش یافت. ارزشیابی مدرن به‌دنبال رتبه‌بندی و نمره دادن به‌مراکز آموزشی و برنامه‌های آموزشی نیست؛ بلکه هدف آن تأیید دستیابی برنامه آموزشی به‌استانداردهای کیفیت درنظر گرفته شده است. ارزشیابی برنامه‌های آموزش مهندسی در کشورهای مختلف با توجه به استانداردها و ملاک‌های کم و بیش یکنواختی انجام می‌شود. این استانداردها چارچوب دستاوردهای برنامه، یعنی توانایی‌ها و شایستگی‌های کسب شده توسط دانشجویان را توضیح می‌دهند. در کشورهای پیشرفته فرایند ارزشیابی توسط مؤسسات مستقل صورت می‌گیرد. فرایند ارزشیابی دارای دو وجه ارزیابی درونی و بیرونی است. ارزیابی درونی توسط دانشگاه صورت گرفته و ارزیابی بیرونی توسط مؤسسه ارزشیابی به انجام می‌رسد. در کشور ما تاکنون فرایند خاص و مستقلی برای ارزشیابی برنامه‌های آموزش مهندسی وجود نداشته است. به‌دنبال تأسیس انجمن آموزش مهندسی ایران، مؤسسه ارزشیابی آموزش مهندسی ایران در سال 1390 برای تضمین کیفیت و همچنین ارتقاء کیفیت آموزش مهندسی کشور تأسیس شد و به‌دنبال آن ارزشیابی برنامه‌های آموزش مهندسی در چند دانشگاه آغاز شد.